Het even niet-weten, het moment tussen dat je dacht dat het goed met je ging en het moment dat je weet dat het weer goed met je gaat. Ik had onlangs zo’n moment en dat bleek geheel te passen bij mijn levensfase.
Levensfasen
Hans Korteweg schrijft in zijn boekje ‘Nog vele jaren’ over de levensfasen en bijbehorende ontwikkeling van de mens. In de psychologie en coaching kijken we ook naar levensfasen. Je kunt je voorstellen dat een starter op de arbeidsmarkt andere behoeften en belangen heeft dan iemand die bijna de pensioenleeftijd bereikt. Wat ik leuk vind aan dit boekje is dat je iedere verjaardag kunt lezen wat de dynamiek van dit jaar zou kunnen worden. De vrouwelijke burgermeester die me dit boekje ooit aanraden noemde dit de levenslessen.
Symboliek
De tekst in het boek is symbolisch geschreven, de liefde voor mythe en sprookjes van de schrijver lees je erin terug. Dit geeft het boekje charme, maar maakt het ook lastig te begrijpen. In september luidde ik mijn nieuwe jaar in en las de tekst in het boekje. Het ging het over de schaduw van jezelf, het vermedene willen kennen en er een eigen antwoord op vinden. Daar kon ik dus helemaal niets mee!
In verwarring
Toevallig las ik deze week, inmiddels een half jaar later, de tekst weer en kon ik een zin ineens wel plaatsen. Er stond: ‘het oude wordt afgesloten doordat het de grondstof levert voor het nieuwe’. Begin 2020 was ik mijn eigen coaching praktijk gestart. Hoewel ik daar nog steeds veel plezier uit haal, merkte ik begin dit jaar dat ik het inhoudelijke analytische werk als onderzoeker en adviseur binnen organisaties miste, net als de dynamiek binnen een team. Maar ik wilde ook niet terug naar waar ik vandaan kwam en dat bracht mij in verwarring en maakte dat ik me niet volledig op de toekomst kon richten. Ik heb mezelf toen, op advies van mijn business coach, de ruimte gegeven om dit te onderzoeken. Ik kwam in contact met inspirerende mensen die hun netwerk aan mij openstelde en ik wist het niet-weten even uit te stellen.
Nieuwe richting
Inmiddels ben ik erachter dat ik graag met teams in organisaties werk en dat mijn kennis en ervaring uit het verleden inderdaad waardevolle grondstoffen zijn. Nu ik weer een richting heb, begint alles weer in beweging te komen en kan ik weer beslissingen nemen. Zo heb ik mijn praktijkruimte opgezegd en ben ik in contact met organisaties over de rol als organisatie- en teamcoach. Dit geeft me nu al zoveel energie.
Wie zijn eigen weg gaat, kan door niemand worden ingehaald
Zo’n periode van niet-weten kan erg onrustig voelen, want voor je gevoel sta je stil en vraag je jezelf af of je hierdoor geen kansen mist. Inmiddels weet ik dat dit juist hele waardevolle momenten zijn. Het zijn momenten om je verhaal te delen met anderen, zodat je een spiegel voorgehouden krijgt en je vanuit een ander perspectief kunt kijken. Wie zijn eigen weg gaat, kan namelijk door niemand worden ingehaald. Denk daar maar aan als je ook een keer voor je gevoel stil staat èn weet dat je altijd contact met me kan opnemen om van gedachten te wisselen. Helemaal als je ook de leeftijd van 42 jaar bereikt!
